บทที่ 3 : วิญญาณที่ไร้จิตสำนึก Rewrite

บทที่ 003 วิญญาณที่ไร้จิตสำนึก

หลินหมิงล้างหินด้วยน้ำจากแม่น้ำ หลังจากลังเลใจอยู่พักหนึ่ง เขายกขวานที่วางอยู่บนพื้น และใช้ปลายด้านทู่ตีเบาๆ ลงบนหินทรงลูกบาศก์ หินยังคงสภาพสมบูรณ์โดยไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเดียวบนผิวของมัน

ด้วยความคาดหวัง ความจริงที่ว่าหินก้อนนี้ยังคงเหมือนเดิมหลังจากที่ถูกกลืนกินโดยตัวนิ่มทองดำเป็นหลักฐานของความทนทานของมันอย่างไม่น่าเชื่อ หลินหมิงค่อยๆเพิ่มความน้ำหนักที่ในการทุบขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดขวานก็เกิดรอยร้าว โดยที่ไม่ได้มีเป็นความผิดปกติบนก้อนลูกบาศก์แม้แต่น้อย

ให้ตายเถอะ!!

หลินหมิงตะลึง เขาคาดว่าหินแข็งแกร่ง แต่ใครจะคาดว่ามันจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ มันถูกสร้างขึ้นอย่างไรกัน?

หลินหมิงไม่ได้มาซึ่งคำตอบ หินก้อนนี้มีรูปร่างของมันแปลกเกินไป บางทีต้นแบบในการสร้างหินก้อนนี้อาจใช้วัสดุที่มีความทนทานสูงบางอย่าง เมื่อพิจารณาถึงความเป็นไปได้ หลินหมิงตัดสินใจโยนมันเข้ากระเป๋า แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรเขาก็ยังคงสามารถใช้มันในการตกแต่งได้

หลังจากเก็บเครื่องมือเสร็จ หลินหมิงมุ่งหน้าไปศาลาจันทร์กระจ่างได้เตรียมไว้ให้เขาและจากนั้นก็เข้าสู่การพักผ่อนของเขา

หลังจากฝึกหมัดของเขาทั้งยังแร่เนื้อติดกันตลอดสองชั่วโมงยาม (4 ชั่วโมง) หลินหมิงในขณะนี้รู้สึกเหนื่อยมากเลยทีเดียว

หลังจากการนั่งสมาธิและการปรับลมหายใจสักครู่ หลินหมิงทรุดตัวลงบนเตียงโดยไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและผล็อยหลับไป เตียงที่ศาลาจันทร์กระจ่างได้เตรียมไว้สำหรับพนักงานนั้นอยู่สบายมาก นอกจากนี้ลูกชายของแม่ทัพนั้นก็ไม่อาจไม่อาจสร้างปัญหาใดๆให้เขาที่นี่ได้

เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น หลินหมิงก็สามารถที่จะนอนหลับได้อย่างหายห่วง ในการนอนหลับของเขา เขามีความฝันที่แปลก เขาฝันถึงพระราชวังรุ่งโรจน์ที่ทำจากหยก แต่ละหลังต่างก็ทำจากหยก แสดงให้เห็นถึงระดับของช่างผู้สร้างสูงสงเพียงใด

ด้วยทิวทัศที่สวยงาม โดยรอบพระราชวังเต็มไปด้วยความแพรวพราวงดสุดแสนที่ธรรมชาติจะรังสรรค์ขึ้นมาได้ มองไปบนท้องนภาน่าก็พบเหล่าฝูงนกบินเกาะกลุ่มอย่างน่าชื่นชม ปรากฏเป็นภาพแห่งโลกที่ไม่มีวันสูญสลาย

หลินหมิงไม่อาจเคยมีโอกาสจะได้เห็นพระราชวังที่สง่างามเช่นนี้แม้ในในภาพวาด ทันใดนั้นเอง ฉากก็เปลี่ยนไป พระราชวังรุ่งโรจน์ทรุดตัวลง ลำแสงนับไม่ถ้วนได้ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า เกิดกระแสของแสงยิงออกมาช่างส่องสว่างและสวยงาม แต่เมื่อมันสัมผัสลงไปบนดินแดนมันทำให้แผ่นดินสนั่นหวันไหว แม้แต่ภูเขายังพังทลาย!

พื้นดินเกิดรอยแยก ในขณะที่ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเปลวไฟปีศาจ อักขระเวทครอบคลุมพื้นที่หลายร้อยลี้(0.5 กม.) ปรากฏให้เห็นเป็นชั้นอากาศบางๆ สัญลักษณ์ลึกลับมากมายปกคลุมทั่วท้องฟ้า

ปรากฏการณ์ในระดับนี้เป็นสิ่งที่หลินหมิงอาจคาดฝันถึง! สิ่งเหล่านี้มีอยู่ในระดับความแข็งแกร่งที่แทบเป็นไปไม่ได้!

แต่ละสิ่งที่อยู่ในภาพล้วนเป็นสิ่งมีชีวิตที่หลินหมิงไม่อาจมีโอกาสใดจะได้เห็นแม้แต่พริบตาเดียว แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่ยืนยันให้รู้ว่ามีหลายสิ่งที่ยิ่งใหญ่ดังเช่นพระเจ้าปรากฏอยู่ที่นี่?

หลังจากนั้นฉากก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง ไปสู่โลกของหิมะและน้ำแข็ง หญิงสาวที่หวาดกลัวถือลูกบาศก์นิ้วหนึ่งเผชิญหน้ากับหมื่นนักรบอยู่บนท้องฟ้า

หญิงคนนั้นเป็นยืนห่างจากหลินหมิงเพียงสามฟุต แม้เขาจะเข้าใจว่าทั้งหมดนี้เป็นภาพแห่งความฝัน หลินหมิงก็ยังรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่อ่อนโยนและบริสุทธิ์แผ่จากร่างกายของผู้หญิงอย่างแจ่มชัด!

สิ่งที่สร้างความประหลาดใจหลินหมิงเป็นที่สุดก็คือสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นถืออยู่ มันเป็นก้อนหินที่หลินหมิงได้พบภายในช่องท้องของตัวนิ่มทองดำ!

ผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาเป็นชุดอย่างรวดเร็ว แต่เสียงพูดคลุมเครือ หลินหมิงสามารถได้ยินเพียงสองคำเท่านั้น - ลูกบาศก์ ศักดิ์สิทธิ์!

ลูกบาศก์ ศักดิ์สิทธิ์???

ไม่ทราบด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเขาได้ยินคำพูดเหล่านั้นใจของหมิงนึกไปถึงหินก้อนนั้น มันอาจจะเป็นลูกบาศก์ศักดิ์สิทธ์?

เกิดการระเบิดขึ้น! พื้นดินสั่นสะเทือนแล้วแยกออกจากกันบนท้องฟ้า บรรยากาศถูกบิดเป็นรูปอ่างน้ำวนอย่างบ้าคลั่งมีพลังอำนาจไร้ที่สิ้นสุด ดูเหมือนเป็นกวาดล้างทั้งสวรรค์และปฐพี ทุกที่ที่มันผ่าน แม้แต่ผายังถล่มทรายและท้องฟ้าแหลกสลาย ธารน้ำแข็งแตกระแหงเหลือเพียงพื้นที่ว่างเปล่าและนักรบทั้งหมื่นเหลือเพียงฝุ่น วิญญาณของพวกเขาถูกแยกส่วนและดูดเข้าไปในลูกบาศก์!

หลินหมิงพบว่าตัวเขาเองยืนอยู่ใจกลางของอ่างน้ำวนเป็นสักขีพยานด้วยตาของตัวเองว่าทุกอย่างถูกดูดกลืนหายเข้าสู่วังวน อย่างไม่สิ้นสุด ทุกอย่างรอบๆตัวเขาเหลือเพียงเถ้าถ่านในขณะที่ตัวเขาเองยังสั่นสะท้าน ความรู้สึกเหล่านี้ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยคำพูดและยังเป็นประสบการณ์ที่น่าจดจำสำหรับหลินหมิง!

หลินหมิงรู้สึกว่าตัวเองเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ตอนนั้นเองเขาพบว่าเขาได้ถูกส่งมาในพื้นที่ขนาดใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อและเต็มไปด้วยความมืดมิด ในที่แห่งนี้มีจุดแสงวนเวียนอยู่คล้ายส่วนของเศษกระจก จุดต่างๆมีขนาดแตกต่างกันใหญ่บ้างเล็กบาง ในช่วงกลางของจุดเหล่านั้นทั้งหมดมีแสงรูปทรงกลมซึ่งถูกปล่อยออกมา เป็นแสงที่อบอุ่น อ่อนโยนและศักดิ์สิทธิ์

ช่างลึกลับยิ่งนัก หลินหมิงรู้สึกว่าบรรยากาศของแสงนี้คล้ายกับออร่าของผู้หญิงที่เขาเคยเห็นมาก่อนหน้านี้เป็นอย่างมาก ไม่สิมันเป็นสิ่งเดียวกันต่างหาก!

มันเป็นลำแสงจากผู้หญิงคนนั้น?

หลินหมิงจำได้ว่าหญิงผู้นั้นได้กลายเป็นกระแสของลำแสงสีขาวและถูกดูดกลืนเข้าสู่ลูกบาศก์ หลังจากที่เกิดการระเบิดขึ้น ...

กระแสของลำแสงสีขาว.... อาจเป็นมันที่ได้เปลี่ยนเป็นจุดแสงใช่หรือไม่? หากเป็นเช่นนั้นแล้ว นี้คงจะเป็นพื้นที่ภายในลูกบาศก์ศักดิ์สิทธ์...

หลินหมิงอ้าปากค้าง มันอาจจะเป็นที่จุดแสงเหล่านี้ที่เคยเป็นชิ้นส่วนทั้งหมดของสรรพสิ่งนับไม่ถ้วนที่ถูกดูดกลืนโดยลูกบาศก์ศักดิ์สิทธิ์ หลังจากที่มันถูกบดโดยที่การบิดเบือนของบรรยากาศ?

เมื่อปะติปะต่อเรื่องได้ ทันใดนั้นหลินหมิงตกใจเป็นอย่างมาก!

ณ ตอนนี้เขาเข้าใจอย่างชัดเจนว่าฉากสดใสที่เขาได้เห็นนั้นเป็นความจริง แม้ว่าเขาจะเคยบอกตัวเองว่ามันเป็นเพียงความฝันเขาก็ไม่สามารถเชื่อว่ามันจะเป็นแค่ความฝันไปได้ ทุกอย่างที่เขาเคยเห็นในความฝันนี้เสมือนจริงเกินไป และภาพของอ่างน้ำวนที่บิดเบือนบรรยากาศสลักลึกลงไปในจิตใจของหลินหมิง ในฐานะที่เป็นผู้ที่โง่เขลาที่ยังไม่ได้บรรลุขั้นควบแน่นชีพจรเขาจะฝันถึงพลังอำนาจในระดับดังกล่าวได้อย่างไร?

วิสัยทัศน์ทั้งหมดเหล่านั้นเป็นจริง? ก้อนหินนี้ได้กลืนกินนักรบนับไม่ถ้วนซึ่งกำลังอยู่ในระดับที่เขาไม่เคยมีแม้แต่มีโอกาสในที่จะใฝ่ฝันว่าจะก้าวไปได้ถึง

หลินหมิงไม่อาจจินตนาการถึงราชอาณาจักรดังกล่าวซึ่งมีนักรบระดับสูงเต็มไปหมดถูกดูดกลืนเข้ามา เขามุ่งสมาธิไปที่ดวงตาของเขาและตรวจสอบพื้นที่ที่มืดมิด ซึ่งเต็มไปด้วยจุดแสงนับไม่ถ้วน หลังจากลังเลใจอยู่ซักพัก เขายื่นมือของเขาออกไปและสัมผัสเบาๆกับจุดแสงที่เล็กที่สุดและอยู่ใกล้กับเขา

เมื่อได้สัมผัสกับมัน, จุดแสงไหลเข้าสู่ปลายนิ้วของหลินหมิงในทันที หลินหมิงไม่มีเวลาแม้แต่จะตอบสนองในที่เกิดขึ้นได้ทัน เขารู้สึกราวกับว่ามีค้อนหนักๆกดเขาลงอย่างรุนแรง จู่ ๆ เขาร้องออกมาเสียดังและล้มลงกับพื้น

"อ๊ากกกกก!"

หลินหมิงจับหัวของเขาเอาไว้แน่น เขารู้สึกราวกับว่ามีอะไรบางอย่างหมดย่ำยีจิตใจของเขา ความเจ็บปวดที่ทะลุทะลวงเข้ามาหลินหมิงหวังว่ากะโหลกศีรษะของเขาคงไม่ระเบิดไปเสียก่อนที่ความเจ็บปวดจะหมดไป!

เขาไม่สามารถต้านทานมันได้! หลินหมิงรู้สึกราวกับว่าเขากำลังจะถูกดูดกลืน!

ดูดกลืน?

อย่างนี้นี่เอง! นี้จะต้องเป็นเศษเสี้ยวของจิตวิญญาณที่มีสัญชาตญาณแห่งธรรมชาติ มันพยายามที่จะกินห่วงสติของเขา!

"ให้ตายสิ!"

เมื่อตระหนักถึงความเป็นจริงนี้ หลินหมิงก็ตื่นตระหนกอยู่ซักครู่หนึ่ง แต่ก็สงบตัวลงทำที สิ่งที่คุกคามเขาเป็นเพียงเศษเสี้ยว ของจิตวิญญาณ นอกจากนี้มันยังไร้ซึ่งชีวิต มันจะทำให้เขาต้องสูญเสียสติไปไปอย่างนั้นหนะหรอ?

หลินหมิงคำรามออกมา กำหมัดของเขาชกไปที่หน้าของเขาทำให้เลือดไหลออกมาเพื่อรักษาการคงสติของเขาเอง! หัวใจของเขาเต้นอย่างรุนแรงหา!

ปฏิญาณที่เขาเลือกในเส้นทางแห่งวิถีการต่อสู้จะต้องมาจบลงที่นี่?

หลินหมิงคิดเกี่ยวกับวิธีกำจัดเศษเสี่ยวจิตวิญญาณที่ไร้ชีวิต ที่เขาทำได้ทั้งหมดเพียงกัดฟันของเขาและยึดมั่นในตัวตนที่เขามี ภาพต่างๆไหลลงไปในห่วงของสติของเขา ทำให้เกิดอย่างปวดอย่างทารุณจนทำให้เขาหมดสติ แต่เขายังคงกัดฟันและรักษาเขาสติของเขาไว้พร้อมกับจิตใจที่เด็ดเดี่ยวในหนทางแห่งวิถีการต่อสู้ของเขา!

หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน ความทรมานจางหายไปอย่างช้าๆ ในที่สุดหลินหมิงก็ตื่นขึ้นจากความฝันของเขา เขาเปิดตาของเขามองออกไปก็พบรุ่งอรุณยามเช้าและเต็มไปด้วยเหงื่อบนร่างกาย ที่นอนเปียกชุ่มและฝ่ามือของเขาเกิดเลือดจากการบีบที่แน่นเกินไป!

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ หลินหมิงมั่นใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมิใช้เพียงแค่ความฝัน ไม่มีฝันร้ายใดที่อาจจะก่อให้ผลกระทบเช่นนี้ได้

เขาสงบจิตใจไตร่ตรองอย่างไม่หวาดหวั่น วิญญาณของคนประกอบด้วยสองส่วน:จิตสำนึกและความทรงจำ เมื่อสำนึกตายวิญญาณก็จะไร้ซึ่งชีวิต จิตวิญญาณที่ไร้ซึ่งชีวิตเท่านั้นที่จะมีสัญชาตญาณ จิตวิญญาณ(จุดแสงนั่นแหละ)ที่เขาได้สัมผัสมีขนาดเพียงครึ่งหนึ่งของข้าวเม็ดเล็กๆ และยังเกือบถูกกลืนหายไปกับมันช่างน่ากลัว! ถ้าหากเขาได้สัมผัสจุดที่ใหญ่กว่านี้เขาอาจไม่ได้กลับมาเหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้!

ลูกบาศก์นี้มันอันตรายมากเกินไป!

ลูกบาศก์มีความอันตรายเกินไปหลินหมิงจึงคิดหาวิธีจัดการกับมัน ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปในทันที เอ๊ะ... ห่วงสติ ... !

มันเต็มไปด้วยบางสิ่งมากมายอยู่ภายใน!

บรรทัดของอักขระ... จารึก ...ภาพสลัก ... สัญลักษณ์แปลกประหลาดต่างๆ อักขระลึกลับที่ดูเหมือนจะเป็นวิชาที่มีทรงพลัง...

มันเป็นสิ่งใดกันแน่?

นี่อาจจะเป็นความทรงจำแห่งจิตวิญญาณ ที่ไร้ชีวิตดวงนั้น?

มันทำให้หลินหมิงตกใจ เขามีรางสังหรว่าความทรงจำเหล่านี้จะมีค่าเกินกว่าจะเทียบกับภูเขาแห่งทรัพย์สมบัติเสียอีก ...

แม้ว่ามันจะเข้ามาในห่วงสติของเขาแล้ว แต่ความทรงจำนั้นก็ยังที่ความซับซ้อน มันไม่ใช่สิ่งที่หลินหมิงจะจัดการเองได้อย่างที่เขาต้องการ ความทรงจำเหล่านั้นจำเป็นต้องได้รับการชำระล้างและบูรณการต่อไป

ในขณะที่ทำเช่นนั้นหลินหมิงไม่สนใจความทรงจำเกี่ยวกับอักขระและจารึก ความทรงจำเหล่านี้เป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆและยุ่งเหยิง แต่ที่น่าสนใจคือความทรงจำที่ดูเหมือนจะเป็นอาวุธให้กับเขาได้

จัดเป็นเรื่องน่าสนใจสำหรับหลินหมิง มีบางสิ่งที่เขาต้องการ บางสิ่งที่จำเป็นสำหรับเขา เขายังคงค้นหาในห่วงสติต่อไปและในที่สุดก็เขาก็ได้พบมัน: วรยุทธการฝึกทางกายภาพ - วรยุทธจุดสูงสุดแห่งความโกลาหล!

มรดกวรยุทธ!

เหตุผลที่สำนักลิขิตฟ้าต่อยต่ำกว่าสำนักเจ็ดแก่นแท้คืออะไร? เหตุผลนั้นก็คือมรดกวรยุทธ!