SGD#9 หายนะครั้งยิ่งใหญ่
เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ตรงหน้า มันยากที่จะหลีกเลี่ยงหารต่อสู้ เฉินหลงและพวกพยายามปล้นเขา เขาจำเป็นต้องหาทางรอดออกไปให้ได้
ยังดีที่เขานำอาวุธทั้งสองมาด้วย ลูกแก้ววิญญาณและตามแสงตะวันของเขา เพราะเขาหวังจะปรึกษาเรื่องทั้งหมดกับอาจารย์เฒ่าของเขาและหวังให้มันเกิดข้อผิดพลาดอื่นๆที่ทำให้เขาใช้พลังวิญญาณของดาบแสงตะวันไม่ได้ ที่ไม่ใช้เหตุผลว่าเขาเป็นคนนอกสายเลือด ถึงแม้แทบทั้ง100%มันจะเกิดจากสาเหตุนี้ แต่เขาก็ยังแอบหวังเอาไว้เล็กๆ
เดิมทีเขาละทิ้งการฝึกพละกำลังไปมุ่งเน้นแต่การฝึกพลังวิญญาณเพื่อไล่ตามระดับพลังวิญญาณของโจเว๋ยให้ทัน ถึงแม้โจเว๋ยจะมีพลังวิญญาณระดับสี่มาหลายสัปดาห์แล้ว เขาเองก็ไม่ถือว่าตามหลังมากนัก เพราะในขณะนี้เขาเองก็ขึ้นมาถึงพลังวิญญาณระดับสี่แล้ว แม้ว่าเขาจะพึ่งถึงขั้นนี้ได้ไม่กี่วันก็ตาม แน่นอนว่าพละกำลังของเขายังคงอยู่ในระดับที่หนึ่งอยู่
ลูกสมุนคนหนึ่งใช้มีดแทงใส่เขาอย่างรวดเร็ว เขาถือดาบแสงตะวันด้วยมือขวาข้างที่เขาถนัด และถือลูกแก้วไว้ด้วยมือซ้าย เพราะไม่ว่ามันจะอยู่ส่วนใดของร่างกาย ลูกแก้วก็แสดงประสิทธิภาพออกมาได้เท่ากัน เขาควรใช้มือขวาข้างที่เขาถนัดถือดาบแสงตะวันจะเป็นประโยชน์มากกว่า
มีดของลูกสมุนคนนั้นมีประกายธาตุเพลิงห้อมล้อมอยู่ มันคงเป็นไม่ได้ยากที่เขาจะรับมีนด้วยธาตุรูปธรรมจากลูกแก้ว และเขายังไม่ต้องการเปิดเผลเรื่องพลังธาตุมืดของเขา เพราะมันถูกมองว่าเป็นพลังที่ชั่วร้าย ผู้คนส่วนใหญ่มักจะให้ความรังเกียจแก่บุคคลที่ครอบครองอุปกรณ์วิญญาณธาตุมืด
ดังนั้นเขาจึงตั้งรับมันด้วย ดาบแสงตะวันของเขา เขาใช้ดาบปะทะเข้ากับมีดเล่นนั้น แน่นอนว่าเขาต้องแพ้อย่างแน่นอน แต่คนฉลาดเช่นเขาคงไม่ทำอะไรโง่เช่นนี้อย่างไม่มีเหตุผล เมื่อดาบแสงตะวันปะทะเข้ากับมีด เขาถ่ายเทพลังวิญญาณเขาไปในลูกแก้วสร้างรูปธรรมเป็นรูปมือขนาดยักษ์ออกมา เขาใช้ฝ่ามือยักษ์พลังวิญญาณนั้นทุบใส่ผู้ใช้มีดตรงหน้าอย่างเต็มแรง
ปัง!!!
มันก็เหมือนกลอุบายล่อเหย่อ ดาบแสงตะวันของเขาเป็นเพียงเหยื่อล่อมีดเพลิงเล่มนั้นเท่านั้น การจู่โจมที่แท้จริงของเขามาจากพลังวิญญาณที่ก่อตัวเป็นรูปธรรมรูปกำปั้น ที่ทุบใส่ชายคนนั้นไปอย่างรุนแรง
เมื่อศิษย์ฝ่ายในที่มาพร้อมกับพรรคพวกเผชิญหน้ากับศิษย์ฝ่ายนอกตัวคนเดียว แน่นอนว่าเขาย่อมต้องประมาทเป็นธรรมดา และด้วยความประมาทนี้เอง ทำให้มันได้รับบาทเจ็บด้วยการโจมตีจากพลังวิญญาณระดับสี่ เป็นไปได้ว่ามันอาจไม่มีชีวิตรอดก็เป็นได้
เพียงการทุบเพียงครั้งเดียว ทำให้มันผู้นั้นถึงกับเละอยู่กับพื้น ร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด และไม่มีท่าทีว่าจะลุกขึ้นมาได้อีก แน่นอนว่ามันสำเร็จ ศัตรูของเขาเสร็จไปหนึ่ง
ในทันทีเขาไม่รอให้เสียเวลา เขาใช้กำปั้นพลังวิญญาณของเขาจู่โจมใส่ลูกน้องอีกคนหนึ่งซึ่งทำได้เพียงอึ้งอยู่กับภาพตรงหน้าอย่างรวดเร็ว มันเองก็ยังมิทันได้ตั้งตัวใดใด และถูกทุบอย่างไม่รู้ตัว
ปัง!!!
เหตุการณ์เดิมเกิดขึ้นอีกครั้ง มันช่างง่ายดาย แค่นี้ก็เสร็จไปสอง เหลืออีกสองคนเท่านั้น คือเฉินหลง และสมุนของมันอีกคนหนึ่ง เขาใช้กำปั้นพลังวิญญาณทุบลูกสมุนอีกคนในทันที มันเองก็หยิบลูกศรขึ้นมายิ่งสวนใส่เขาเพื่อตอบโต้
ลูกศรนั่นมีพลังธาตุสายฟ้าสถิตอยู่ แม้จะไม่ได้มีความเร็วเท่าธาตุลม แต่มันก็ยังทั้งเร็วและรุนแรงอยู่ดี เขาไม่มีทางหลบมันได้พ้น เขาควบคุมกำปั้นพลังวิญญาณกลับมาเพื่อตั้งรับ
ฟุบบบบ!!
ศรสายฟ้าดอกนั้นแทงทะลุทำลายรูปธรรมวิญญาณของของเขาอย่างง่ายดาย ทั้งยังทะลุมาปักที่ขาของเขา พลังธาตุสายฟ้ามีการช็อตตามมา มันทำให้เขาบาทเจ็บและยังขยับขาไม่ได้อีกด้วย
ชายผู้นั้นไม่ปล่อยโอกาสดีๆเช่นนี้ไป การช็อตเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวที่ขาของเขาคงอยู่ได้ไม่นาน มันรัวยิงลูกศรสายฟ้ามาใส่เขาอีกหลายดอก เป็นกลยุทธ์ที่ร้ายกาจยิ่ง เพียงโดนมันเฉี่ยวก็จะถูกลดทอนความสามารถในการเคลื่อนที่ และยังถูกจู่โจมซ้ำเรื่อยๆ คู่ต้องสู้ของมันส่วนใหญ่คงต้องเสียท่าตั้งแต่ถูกพบเห็นจากระยะไกลและลูกธนูของมัน
เมื่อเกิดเหตุการณ์จวนตัวเช่นนี้ขึ้น เพื่อรักษาชีวิตแล้วสมบัติสมุนไพรของเขา มันช่วยไม่ได้ที่เขาจะใช้ตราประทับวิญญาณธาตุมืดที่ผนึกอยู่กับหัวใจของเขา อวัยวะวิญญาณ!!!
เขาถ่ายเทพลังวิญญาณเข้าสู่หัวใจอย่างเร่งด่วน เกิดเป็นพลังวิญญาณธาตุมืดแผ่ซ่านออกมาภายในหัวใจของเขา เขารีบเคลื่อนย้ายมันเขาไปในลูกแก้วของเขา สร้างเป็นรูปมืดดำทมิฬออกมาด้านหน้าเพื่อตั้งรับรูปธนูสายฟ้าเหล่านั้น
ในครั้งนี้ ลูกธนูพวกนั้นถูกมือพลังวิญญาณธาตุมืดของเขาหยุดเอาไว้อย่างง่ายดาย แม้เขาจะยังไม่สามารถเคลื่อนที่ได้ แต่เขายังสามารถใช้มือนั้นยืดออกไปจับตัวชายผู้ใช้ธนูคนนั้นได้
เขาจับตัวมันเอาไว้และตะโกนขึ้นมา “พวกเจ้าจงกลับไปซะและข้าจะปล่อยเจ้านี้ไปอย่างปลอดภัย ไม่เช่นนั้นนักธนูคนนี้จะถูกท้าทรมานจนเสียชีวิต”
“ฮ่าๆ เจ้าคิดว่าข้าเป็นใคร พวกข้ารวมกลุ่มกันเพื่อหาผลประโยชน์ มิใช่พ่อแม่หรือครอบครัวที่จะต้องมาเป็นห่วงเป็นใยชีวิตของมัน ดีกับข้าเสียด้วยซ้ำที่จะมีผู้ร่วมงานน้องลง ทำให้ข้าได้ผลประโยชน์มากขึ้น” เฉินหลงกล่าว
ทันใดนั้นมันจับดาบทั้งสองของมันพุ่งเขามาหาเขา ดาบหนึ่งในสองเล่มนั้นเป็นดาบวิญญาณของบรรพบุรุษของมัน ส่วนอีกหนึ่งเป็นดาบที่ถูกตีขึ้นอย่างดี ด้วยวัสดุที่แข็งแกร่งและผนึกวิญญาณของสัตว์อสูรระดับสูงที่มันเคยไปล่าร่วมกับพวกศิษย์หลักเอาไว้
โดยทันที เขาเองใช้มือพลังวิญญาณธาตุมืดกำบีบรัดชายผู้ใช้ธนูในมือจนถึงกับหมดสภาพและปล่อยทิ้งไว้บนพื้นเช่นเดียวกับลูกสมุนคนอื่นๆและหันกลับมารับมือการจมตีของเฉินหลง
มันฟาดฟันมาที่เขาด้วยดาบเล่มหนึ่งอย่างรุนแรง แต่พลังรูปธรรมธาตุมืดก็ยังสามารถตั้งรับมันเอาไว้ได้
สำหรับผู้ใช้อาวุธคู่แล้ว แน่นอนสิ่งที่เป็นจุดเด่นก็คือการโจมตีอย่างต่อเนื่อง เมื่อเขาสามารถรับดาบแรกของมันเอาไว้ได้ มันกลับตัวอย่างรวดเร็วแล้วตวัดอีกดาบลงมาในทันที
เขาสามารถรับรู้ได้ทันที่ว่า ดาบที่สองนี้จะต้องเป็นดาบวิญญาณบรรพบุรุษ เพราะมันมีความรุนแรงกว่าดาบแรงอย่างเห็นได้ชัด
ปัง!!!!
เมื่อมันปะทะเข้ากับรูปธรรมพลังวิญญาณธาตุมืดของเขา มันเกิดแรงสันสะเทือนผลักให้ออกจากกันเล็กน้อย
ตัวเฉินหลงเองไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ ตัวของเขาเองก็เช่นกัน แต่สิ่งน่าเป็นห่วงก็คือ ลูกแก้ววิญญาณของเขา มันเกิดรอยร้าว!!!
แม้มันจะไม่ได้แตกและเขายังสามารถควบคุมพลังของมันได้อยู่ แต่เขารู้ดีกว่าหากเขาตั้งรับต่อไปเรื่อยๆ ในท้ายที่สุดมันต้องแตกออกและเขาจะเป็นฝ่ายแพ้
มันแน่นอนอยู่แล้วว่า ลูกแก้ววิญญาณที่ทำจากวัสดุธรรมดาที่ถูกจัดไว้ในชั้นหนึ่งซึ่งเป็นอาวุธสำหรับศิษย์ฝ่ายนอกย่อมไม่สามารถทนพลังวิญญาณธาตุมืดอันแข็งแกร่งที่กลั่นออกมาจากหัวใจอวัยวะวิญญาณของเขาได้
แต่แล้วเขามีทางเลือกอื่นด้วยรึ หากเขาไม่มีลูกแก้ววิญญาณนี้ เขาจะต่อสู่ได้อย่างในท้ายที่สุดเขาจะต้องแพ้ และถูกแย่งชิงสมุนไพรที่เขาเก็บสะสมไว้มากมายให้แก่มันอย่างนั้นหรือ
แต่ก็ยังไม่ทันได้มีเวลาให้เขาได้คิดหาทางออก เฉินหลงพุ่งกลับมาใหม่อีกครั้ง ด้วยการโจมตีสองครั้งแรก มันทำให้เขาพอประมาณได้ว่าเฉินหลงมีพละกำลังระดับ4-5และพลังวิญญาณระดับ2-3 ถือเป็นพวกที่แข็งแกร่งแทบที่สุกของศิษย์ฝ่ายใน ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะอยู่ในอันดับ2 และยังต้องการที่จะเป็นศิษย์หลักในอนาคต
เช้ง เช้ง ปัง!!! ….
เฉินหลงจู่โจมใส่เขาอย่างต่อเนืองเหมือนว่ามันรู้สึกได้ถึงพลังวิญญาณที่ค่อยๆอ่อนลงของลูกแก้วที่ค่อยๆมีรอยร้าวเพิ่มมากขึ้นๆที่ละนิดๆ
และในท้ายที่สุด แม้เขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆจากการต่อสู่กับเฉินหลงตลอดเวลาที่ผ่านมาก แต่อาวุธเวทลูกแก้วของเขาคงมาถึงขีดจำกัดของการใช้งาน
เพล้ง!!!!
มันแตกออกและมือพลังวิญญาณธาตุมืดที่มันเคยสร้างขึ้นมาก็ค่อยๆสลายไปช้าๆ
ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าความซวยหรือหายนะดี เมื่อไม่มีมันแล้วเขาจะรับมือกับเฉินหลงที่จ้องจะปล้นเอาสมุนไพรที่มีค่าไปจากเขาได้อย่างไร
